La Réunion

Hallo allemaal,

Een tijd geleden dat ik voor het laatst iets erop heb gezet, het is alweer ruim een maand geleden dat ik in KL was. Op dit moment zit in in Djibouti, in het Kerpinski vijfsterrenhotel met een aantal anderen. Eigenlijk wel het beste wat er te doen is hier.

Sinds KL is her het een en ander gebeurt. Ten eerste hebben wij azië achter ons gelaten en zijn we nu echt aan de terugweg begonnen. Ik heb het erg goed naar mijn zin gehad in Azië en naar mijn mening is nu de magie van de reis er een beetje af, zeker omdat ik nu op dit moment nog maar 5 weken te gaan heb.

Ruim een week na het vertrek uit KL stond ons een groot gebeuren te wachten: de passage van de evenaar. In de maritieme wereld is het een traditie dat alle opvarenden die de evenaar “la ligne” passeren gedoopt worden door neptunus. Vanaf het vertrek uit KL mochten alle “Néophytes” (die nog niet de evenaar gepasseerd hebben) niet samen eten met de “dignitaires” (Waardigen) (die dat wel hebben gedaan), en de laatste dag voor de passage zelfs niet zitten of mes en vork gebruiken. De dag voor de passage was er een VP sportsessie voor alle Néo’s op het helidek en werd door de verschillende dienstvakken de nodige ongein uitgehaald, je zag geregeld TD’ers doorweekt van de smeerolie rondlopen. Die avond moesten de Néo’s in de verschillende verblijven sketches opvoeren. Op de dag zelf moesten ’s ochtends alle Néo’s aantreden op het halfdek, waar we met brandslangen belaagd werden (dit ging eigenlijk de hele ceremonie lang door). Hierna klommen we omhoog naar het helidek waar de “Gendarmerie equatorial” voor ons klaarstond. Wij moesten kruipen over het helidek terwijl we belaagd werden met sokken met daarin oude etensresten. Aan het einde van het helidek stonden vuilnisbakken klaar met daarin groengeverfd zeewater. Hieruit moest je met je mond iets opvissen, sommigen werden hierbij bij kop en kont gepakt en ondersteboven head first de vuilnisbak ingeduwd. Na dit spektakel iedereen door het schip heen kruipen naar de bak, waar we een toespraak kregen van de commandant, de navigator en Neptunus. Hierna stond er een lunch voor ons klaar. Dit was het gedeelte wat ik echt niet leuk vond. Alles wat eetbaar is door elkaar heen gemixt vanuit vuilnisbakken. ’s Middags naar het helidek voor de individuele straf en doop. Een voor een moesten wij knielen voor een panel van rechters, die een beschuldiging over ons uitsprak. De mijne was zoiets als: “Deze jonge bataaf die probeert onze geest te vergiftigen met zijn zogezegde maritieme tradities uit zijn niet minder twijfelachtige land van herkomst”. Daarna moest iedereen een parcours afleggen waarbij je werd ingesmeerd met smeervet, dieselolie, bakmeel, de voeten van neptunus en amphitrite (zijn vrouw) moest kussen, en ranzige dingen (met veel mosterd) moest eten. Dit werd afgesloten met een bad in een container met dezelfde groene zoute meuk als de ochtend, waarbij je de hele tijd kopje onder werd gedrukt. Hierna was het klaar. Wij zijn nu “dignitaires”

Een paar dagen later vond een bijzondere ontmoeting plaats op zee, met de franse solozeilster Maud Fontenoy. Zij was bezig om de aarde rond te zeilen in de “verkeerde richting”, naar het westen. In de zuidelijke oceanen staan er altijd westenwinden en stromen naar het oosten, dus het is zeer moeilijk om via deze weg de aarde rond te gaan. Maud Fontenoy is de tweede vrouw ter wereld die dit heeft gedaan. Op haar terugreis, 2500 mijl voor het einde, was zij ontmast. Ze heeft een noodtuig gemaakt om de eindbestemming, La Réunion, toch nog te kunnen halen. Omdat de franse marine een sponsor van haar is, om haar eventueel te bevoorraden en te redden (het was cycloonseizoen in de zuidelijke indische oceaan) en als respect voor haar prestatie hebben wij onze koers naar het zuiden verlegd om haar te ontmoeten. Zij voer onder noodtuig een knoop of 7 en zou enkele dagen na ons aankomen in La Réunion. Deze ontmoeting op volle oceaan is breed uitgemeten in de franse pers.

En toen kwamen wij aan in La Réunion. Ons bezoek daar was een beetje als het eiland zelf. Het heeft mooie kanten maar ook hele lelijke. Het eiland heeft in de binnenlanden een fantastische natuur, bergen en bossen, mooie stranden, etcetera. Maar ook lelijke zwarte vervuilde stranden, een grauwe havenstad en snelwegen met files (en niet zo’n klein beetje ook). De mooie kanten van ons verblijf waren de stranbezoeken, bodyboarden en een aantal goede avonden uit, de lelijke kant was vooral het feit dat er geen taxi’s zijn op dat eiland. Dit heeft ons grote problemen opgeleverd om terug te komen op het schip, dat zo’n 16 km verderop lag. Ik heb geen zin om hierover op details in te gaan maar neem maar van mij aan dat het niet leuk was.

Terwijl wij op de golven aan het surfen waren raasde er honderden kilometers verderop een cycloon over Madagascar. Er werd besloten dat de jeanne humanitaire hulp moest verlenen. Het vertrek werd met 1 dag uitgesteld om 40 ton humanitaire goederen en een dauphin helikopter aan boord te nemen. Het havenbezoek aan Mayotte werd voor de jeanne geannuleerd om de humanitaire goederen aan land te zetten. Ik zat deze periode op de Georges en die ging wel naar Mayotte. Wij hebben 1 dag voor anker gelegen in de baai van dit eiland. Overdag was er de gelegenheid om het eiland te verkennen en ’s avonds was er een cocktail op het helikopterdek. Een kort havenbezoek, maar wel een hele mooie. Mayotte is net zoals La Réunion onderdeel van de franse overzeese gebiedsdelen en ligt in de eilandengroep van de comoren, tussen madagascar en het vaste land van mozambique.

Voor de rest valt mijn periode op de Georges als vrij saai te beschrijven. Tijdens het 14-daags verblijf heb ik slechts 8 wachten gehad, waardoor ik zeer veel (te veel) vrije tijd had. Naast de wachten heb ik wel andere activiteiten gehad, vooral een driedubbele BOZ (Bevoorrading op Zee), waarbij ik het schip voer, was zeer de moeite waard. Foto’s hiervan komen een andere keer. Maar voor de rest veel films kijken, lezen, zonnen, etcetera.

Mijn reis gaat nu de laatste fase in. Van hier tot Livorno staat in het teken van lessen en aftoetsen. Tijdens het havenbezoek van Livorno komt familie over om een paar dagen in Rome door te brengen. Daarna de “Guerre OE” (Oorlog van de OE’s), onze FINEX. Daarna nog een havenbezoek in Cadiz, en daarna terug naar brest. Hier zullen wij over 5 weken aankomen.

Goed, ik ga nu ophouden, want het zwembad ligt op mij te wachten. Bedankt voor het lezen en tot binnenkort!

Hessel